Volgende maand, op 21 juni 2023, wordt het Vertalershuis Amsterdam feestelijk heropend. De grondig gerenoveerde kamers dragen elk de naam van een klassieke auteur. Na Andreas Burnier, Annie M.G. Schmidt en W.F. Hermans is het nu tijd om nummer vier te onthullen: Anton de Kom (1898–1945).

Boven het beursgebouw Olympia waar de London Bookfair plaatsvindt torenen hoge kranen boven het gebouw uit, er stonden lange rijen voor alle deuren, binnenin het gebouw was de drukte enorm. Barbara den Ouden en ik kwamen met elk een nieuwe brochure in de hand New Dutch Fiction en Dutch Non-Fiction, Spring issue 2023) en een strak gepland afsprakenschema, en begonnen aan wat een prachtige taak is: het aanraden van nieuwe titels aan buitenlandse redacteuren en uitgevers, ze wijzen op de mogelijkheden voor subsidie en waar gevraagd suggesties doen voor vertalers.

Op 21 juni is het zover: dan gaat het volledig gerenoveerde Vertalershuis Amsterdam weer open. De vijf kamers zijn thematisch ingericht rond een klassieke auteur; elke maand maken we hier een ‘kamernaam’ bekend. Nummer drie: Willem Frederik Hermans (1921-1995).

In het grondig gerenoveerde Vertalershuis Amsterdam krijgen de vijf kamers elk een thematische inrichting rond een klassieke auteur. In de aanloop naar de feestelijke heropening maken we iedere maand een ‘kamernaam’ bekend. Nummer twee is Annie M.G. Schmidt (1911-1995). Omdat haar werk zo onafscheidelijk is verbonden met dat van illustratrice Fiep Westendorp, zal de kamer de Annie M.G. Schmidt & Fiep Westendorp-kamer gaan heten.

Deze zomer wordt het Vertalershuis Amsterdam feestelijk heropend. Heel veel vertalers kijken er ontzettend naar uit om tijdelijk hun intrek te nemen in een van de geheel gerenoveerde kamers, die alle vijf thematisch worden ingericht rond een klassieke auteur.

Wie? De eerste is Andreas Burnier, het literair pseudoniem van Catharina Irma Dessaur (1931-2002). In de Tweede Wereldoorlog leefde zij als kind (van haar elfde tot haar veertiende) gescheiden van haar ouders op tal van onderduikadressen in heel Nederland. Haar roman Het jongensuur uit 1969, die ze beschouwde als haar meest autobiografische werk, speelt zich af in deze periode. Net als in haar debuutroman Een tevreden lach (1965) gaat het in Het jongensuur ook om Burniers verlangen naar een leven als man en de miserabele maatschappelijke positie van de vrouw.

De Canadese auteur Sheila Heti noemt schrijven een relatie. Daardoor ben je volgens haar nooit eenzaam als je schrijft. Ik denk dat ik begrijp wat ze bedoelt. Schrijven verbindt me met mezelf. Toch kan de eenzaamheid die schrijven vereist me soms naar de keel grijpen. Daarom is optreden zo’n fijne bijkomstigheid van het dichterschap. Schrijven verbindt me met mezelf. Optreden verbindt me met de wereld.

Onlangs verscheen de Spaanse vertaling van Marcia Luytens boek Moederland, over de jonge jaren van Máxima Zorreguieta, vertaald door Marcela Cazau. Op uitnodiging van de Argentijnse uitgever Planeta maakte de auteur een promotiereis naar Buenos Aires, ondersteund door het Nederlands Letterenfonds. Marcia Luyten schreef een verslag over haar ervaringen.

Met The Chronicles en de Vertalersfabriek organiseert het Vertalershuis Amsterdam ieder jaar een talentontwikkelingstraject voor literair vertalers in en uit het Nederlands. Tijdens The Chronicles werken jonge (internationale) schrijvers en vertalers op het Crossing Border festival live samen aan ter plekke ontstane teksten. Aansluitend werken de vertalers een week met een ervaren mentor samen aan een lang verhaal of fragment van ‘hun’ auteur. De veertiende editie van deze Vertalersfabriek vond in november plaats in de bibliotheek van het Nederlands Letterenfonds in Amsterdam. De vijf deelnemers delen hier hun ervaringen.

Een vriend van me verbouwt zijn oude winkelpand in Amsterdam West tot een Bed & Breakfast. Al meer dan een jaar woont M. achter dichtgetimmerde ramen tussen de dozen in het stof. Hij is in zijn huis blijven wonen om kosten te besparen voor een tijdelijk verblijf, maar vooral om te vermijden dat de werkzaamheden tot stilstand komen. Dat schijnt namelijk vaak te gebeuren; er is een enorm tekort aan aannemers die hun menskracht daarom soms over erg veel klussen verdelen. Door zo extreem aanwezig te zijn in zijn eigen verbouwing is M. als het ware een vleesgeworden stok achter de deur. Inderdaad komen de werkers regelmatig langs, minder vaak dan hij zou willen, maar ze komen, en de verbouwing vordert gestaag.