Daarmee is meteen het belangrijkste thema van Grip genoemd: de veranderlijkheid van het leven, het loslaten van dromen en wensen, en de vervormende werking van zowel de tijd, als van het geheugen. Terwijl je vooruit reist in de tijd ga je achteruit in de herinnering. De verfijnde psychologische portretten die de schrijver onderweg maakt zijn prachtig geschreven. Zelden is een kind zo goed in woorden getroffen als het dochtertje van Martin en Lotte.

Daarnaast is Grip ook een verbluffend rake generatieroman. De vroegere onderlinge verhoudingen en spanningen, gekruid met een dosis toevalligheden en verkeerde beslissingen, hebben de toekomst van de vriendengroep bepaald. Hun herinneringen bestrijken een periode die voor veel mensen beslissend is: de studietijd.

Tegenover de mens en zijn herinneringen staat in Grip maar één grote kracht, en dat is de natuur. Die komt tot glorieuze wasdom in het hoge Noorden, waar het alpinistenclubje twintig jaar eerder een klimexpeditie ondernam. Het noorderlicht, de ijle lucht, het ijs, de bergtoppen maken dat de mens zich klein voelt: ‘Geen twijfel dat ook hier de zon zou schijnen als er nooit een mens had bestaan.’ Hun reis naar de Lofoten wordt een ijkpunt in hun leven. ‘Zo gelukkig zullen we nooit meer worden,’ zegt Lotte. De een redt de ander van de dood, de ander verklaart de verkeerde persoon de liefde, de derde mist de kans van zijn leven. En allemaal hebben ze er andere en tegengestelde herinneringen aan. Epifanische momenten volgen ook twintig jaar later, als de vrienden opnieuw tegenover de natuur staan. Plotseling lijken alle levenslijnen en doelen helder.

In zijn werk houdt Stephan Enter een pleidooi voor esthetiek. Zonder concessies aan de Zeitgeist te doen stelt de schrijver de psyche van de esthetische mens tegenover de kracht van de natuur, in een virtuoze stijl.