Na het rondje Engeland en het Kattegat zijn de laatste 200 mijl eigenlijk niet zo moeilijk. De weerberichten zijn goed, en toch wordt het spannend. Hij gaat dingen doen die tegen de routine in gaan: zwemmen midden op zee zonder de zwemtrap naar beneden te laten, het vluchtluik ‘s nachts open zetten. Terwijl hij weet ‘aan boord moet je routineus en opgeruimd zijn, dat geeft rust.’ En ‘overleven doe je op routine’.

Als hij het eiland Terschelling al in beeld heeft, gaat het mis: hij is Maria kwijt. Er volgen radeloze uren waarin hij nog vreemdere capriolen uithaalt: in de mast klimmen, in zijn bijboot wegroeien, overboord slaan. Steeds rijst de vraag: is hij haar wel kwijt?

Uiteindelijk gaat deze korte roman over vaderschap. Voortdurend maakt Donald vergelijkingen met het moederschap. ‘Moeders hebben een voorsprong die door vaders nooit meer in te halen is.’ ‘Vaders moeten zich bewijzen.’ Maar deze vader is bezig hopeloos tekort te schieten. Hij is met zijn zeilboot op een eenzaam avontuur en dat zou wel eens gruwelijk mis kunnen gaan.

Wie terugleest zal herkennen dat de onbetrouwbare verteller allerlei kleine aanwijzingen geeft dat er iets mis is met deze man. Zijn naam Donald verwijst bijvoorbeeld naar Donald Crowhurst, waarvan Heijmans een motto opnam. Crowhurst was een solozeiler die in 1969 omkwam tijdens een zeilwedstrijd rond de wereld. Hij deed een poging de wedstrijd te winnen met het doorgeven van valse posities maar uiteindelijk werd zijn boot op de Atlantische oceaan leeg teruggevonden met aan boord warrige notities. Er zijn meer aanwijzingen. Een zin als: ‘De werkelijkheid kan ook een droom zijn wat mij betreft. En andersom.’ zet achteraf aan het denken. In de laatste pagina’s, als het perspectief wijzigt naar Hagar worden de sluiers opgelicht. Maar pas op de allerlaatste bladzijde – als een hevig gehavend schip de haven van Harlingen binnenvaart – is de ontluistering compleet.