Meer dan alleen geestige beschrijvingen van een vrouw die een voorraad kattenvoer koopt enkel en alleen omdat het in aanbieding is, terwijl ze geen kat hebben en de cavia het weigert te eten, heeft Van der Kwast een scherp oog voor de tragedies die zijn moeder en het gezin treffen. Zo heeft Veena al haar ijdele hoop gesteld op haar oudste zoon, die echter geestelijk gehandicapt is. Hoewel hij nooit de vijf klassen zal kunnen overslaan om alsnog advocaat, dokter of accountant te kunnen worden, ze geeft de hoop niet op door hem naar gebedsgenezers, naar Lourdes en allerlei andere bedevaartsoorden te sturen. Toch kunnen haar beide andere zoons, die wel een universitaire opleiding voltooien, haar goedkeuring nooit wegdragen. Middelste zoon Johan komt thuis met een moslima, wat in haar Hindoestaanse ogen en vluchtelinge uit Pakistan zo ongeveer het ergste is wat je haar kunt aandoen. Het levert hem flinke bulten van de deegroller op. De verteller krijgt daar eveneens mee van langs wanneer hij aankondigt schrijver te willen worden in plaats van econoom. Toch is het bovenal een liefdevol portret. En dat geldt eveneens voor de schetsen van de getroubleerde figuren van vaderskant, zoals oom Herbert, die met vallen en opstaan mislukt in Canada.

In het verhitte Nederlandse integratiedebat zou je Mama Tandoori welhaast als een politiek statement kunnen opvatten, als een pleidooi voor de multiculturele samenleving. Maar dat is het juist niet. Van der Kwast schrijft erover met een vanzelfsprekendheid die deze discussie terzijde stelt – als niet meer dan een gegeven. Mama tandoori is een lucide verteld, uiterst aanstekelijk verhaal; behalve misschien voor Veena zelf, die het boek betitelt als een frictie.