De verbitterde en marginale kleinzoon van Jean-Baptist, Arthur, ziet de uitbating van zijn kindermolen, de erfenis van zijn vader Albert, teloorgaan bij zijn pogingen de ontwikkelingen in de sector bij te houden met behulp van malafide praktijken . Bij hem duikt een schrijver op die informatie zoekt over Jean-Baptist Van Hooylandt en over de omstandigheden van de dood van de tweeling. In de verrassende finale ontdekt hij dat Arthur niet de kleinzoon van Anna is, zoals iedereen al twee generaties lang dacht, maar van de tweeling.

Dit boeiende familie-epos over vier generaties kermisleven zit vol afwisseling, onder meer doordat Erik Vlaminck vooral kleinzoon Arthur geregeld zelf aan het woord laat in zijn eigen, hilarische idioom. De betrokkenen vertellen soms verschillende of onvolledige en daardoor misleidende versies van dezelfde verhalen. De lezer wordt hierdoor voortdurend op het verkeerde been gezet. Het biedt Vlaminck ook de gelegenheid zichzelf en zijn schrijverij, gezien door de ogen van Arthur, heel ironisch in beeld te brengen.

Maar de aandacht vasthoudende afwisseling is er ook doordat Vlaminck heden en verleden, couleur locale uit het kermisleven, archiefmateriaal en fictie verknipt en in een uitgekiende mix en structuur weer bijeengebracht heeft. Tijdens de lectuur reconstrueert de lezer het overzicht van de familiegeschiedenis, en enkele handig en zorgvuldig aangebrachte schakels in het verhaal leiden hem daarbij naar het eclatante slot.

In Suikerspin vertelt Erik Vlaminck zeer goed uitgemeten, in een heel authentieke, laconieke taal, een op ware feiten gebaseerd familieverhaal, met duistere intriges en verdoken geheimen, dramatisch en beklijvend en toch ook met veel bedekte humor, gesitueerd in een aparte wereld, die weinigen zo goed als hij van binnenuit kennen.