Grunbergs nieuwe roman bevat het verhaal van de schrijver Christian Beck die in zijn werk iets heeft aangeboord ‘wat beter onaangeboord had kunnen blijven, een woede, haat zou je het misschien moeten noemen, blind, waarschijnlijk ongefundeerd en vulkanisch van aard.’ Die woede en haat joegen Beck zoveel angst aan, dat hij besloot de pen neer te leggen. Hij werd vertaler van gebruiksaanwijzingen.

Beck verloor niet alleen het geloof in de kracht van het schrijven, maar ook het geloof in zijn eigen geluk. Hij is een man zonder illusies. Zonder gevoel. Beck is het als zijn taak gaan zien zelfbedrog te ontmaskeren, en wordt louter nog getroffen door de onschuld van zijn vrouw die hij ‘vogel’ noemt. Bij haar is hij aan het goede adres, want vogel is geneigd om het leed van de wereld alleen op haar fragiele schouders te torsen. Hoezeer Beck ook belang wil hechten aan onschuld, de barmhartigheid van vogel slaat hem bij tijd en wijle met verbijstering. Totaal wordt die verbijstering, als bij vogel een dodelijke ziekte wordt ontdekt, en zij hem vertelt dat ze wil trouwen. Niet met Beck, maar met een asielzoeker.

Dat Beck de vernederende liefdadigheid van zijn vrouw wil ondergaan, en de laatste tijd van haar leven moet delen met een volstrekte vreemde, heeft ook een concrete oorzaak. Op een dag stak Beck, die dagelijks het bordeel bezocht, een hoer een oog uit met een schroevendraaier. Niet eens opzettelijk, maar het gebeurde. Toen Beck het vogel vertelde, ontstak zij in woede, maar ze verliet hem niet – en verdiende zo zijn eeuwig krediet. Dus geeft hij toe aan al haar wensen, aan haar wens te trouwen met de asielzoeker, en aan haar wens ‘zelf geitenkaas te leren maken’. Tot zij sterft.

Arnon Grunberg heeft met De asielzoeker opnieuw een dodelijk boek geschreven, dat op satanische wijze speelt met de maatschappelijke noties van dit moment. Toch moet de opzettelijk opruiende titel van zijn roman niet letterlijk worden genomen, daarvoor speelt het personage van de asielzoeker ook een te kleine rol. Grunberg is ook geen boodschapper, maar een volbloed schrijver. Uiteindelijk moet je concluderen dat hij in zijn stuwende, repetitieve stijl een verontrustend beeld heeft gegeven van de moderne mens, die hartstochtelijk ergens thuis wil komen, maar nergens vaste voet aan de grond krijgt.