”Leven we om te schrijven, had ik Holst willen vragen, of schrijven we om te leven?” Erik Rozing verbleef een maand in het Roland Holsthuis om er te werken aan zijn tweede roman - en las er de biografie van de dichter in wiens woonstede hij verpoost. Bespiegelingen over inspiratie en depressies, schrijvers en artsen, beperking en vrijheid vanuit de wilde tuin.

Toen dichter Mischa Andriessen de blijde tijding vernam dat hij een van zes gelukkigen was die een hoorspel mocht schrijven, herinnerde hij zich de tijdsdruk waaronder hij eerder een voorstelling schreef en realiseerde. Hij besloot ook deze keer weer vanuit de muziek te vertrekken.

Op het bureau in mijn huisje in Bommiyarpalayam, een dorpje in de buurt van de Zuid-Indiase stad en voormalig Franse kolonie Pondicherry, liggen de aantekenboekjes van vier lange reizen door India, gemaakt tussen 2015 en nu. Naast me ligt een stapel boeken die tot aan het bureaublad reikt. Op mijn laptop staan honderden foto’s en filmpjes van tempels, godenbeelden, pelgrims en rituelen.

De twee maanden die ik met een beurs van het Letterenfonds in New Orleans en Louisiana doorbracht waren productief, inspirerend en verwarrend. Ik ging erheen om een tweede boek te researchen en te schrijven, maar dat tweede boek heeft een vreemde opzet, waardoor ik in contact moest komen met mystici. Een ontmoeting met de gebedsgenezeres Becca Begnaud bracht me in hogere mystieke sferen, maar het litteken op haar borst werd uiteindelijk het anker van vlees dat me weer deed aarden, op onvoorzien prachtige wijze.

Zo nu en dan ontvang ik brieven of e-mails van lezers met aardige woorden over een boek of de melding van een zetfout. Een enkele keer wordt er een onderwerp aangedragen voor een nieuwe roman. Soms denk ik dan: ja, daar zit inderdaad een boek in, alleen niet mijn boek. Tot een halfjaar geleden. Na verschijning van Ik ben Hendrik Witbooi maakte een lezer me attent op oorlogsgraven in Noord-Afrika en Italië waarop de namen van Witbooi’s vermeld staan. Zelden ben ik zo geïntrigeerd geraakt door een mail als in dit geval.

Ooit was Europa een moeilijk te bereizen werelddeel, een schiereiland vol versperringen en doodlopende wegen. Aan de looproutes en wegen die ontstonden is door de eeuwen heen nauwelijks iets veranderd. Voor zijn nieuwe boek reisde Mathijs Deen langs een aantal Europese wegen, op zoek naar de geschiedenis van ons continent. Het bracht hem - al reizend en schrijvend - in het Ertsgebergte, Boedapest, Thracië en Triëst.

Joris van Casteren deed in Amerika research voor zijn nieuwe non-fictie boek: Mensen op Mars. Hij logeerde er bij één van de honderd kandidaten die mogelijk naar Mars gaan, praatte met een lid van de Mars Society, bezocht een Marsstation en een biosfeer en leerde vooral veel over Amerika en haar inwoners.

Ik zag de huizen die zich stevig aan de rotswand klampten, de vissers, de witte vuurtoren en wist: mijn verhaal hoort op een eiland thuis.

Van 4 tot 7 juli vond in Sarajevo het literaire festival Bookstan plaats onder het motto ‘No east, no west’. Het festival is een vrijplaats waar alles draait om mensen en de verhalen die zij vertellen.

Ik zou niet op het idee zijn gekomen in deze woelige tijden naar de Verenigde Staten te reizen, maar het voorstel van het Nederlands Letterenfonds (bij monde van Fleur van Koppen) was te mooi om af te slaan. Een maand lang geheel verzorgd verblijven in New York State. Vier maanden Trump hebben de VS gelukkig nog niet ingrijpend veranderd. Ledig House wordt gefinancierd door een filantroop en gaat gewoon op de oude voet door. Trump is hier zacht gezegd niet populair, dit is Bernie Sanders country.