‘Tijdelijk een ander zijn’, was het thema dit jaar. Als literair vertaler moet je maanden- en soms jarenlang in de huid van je auteur en/of je personages kruipen, wat verschillende emoties kan oproepen, zoals ontroering, afkeer, spanning en opwinding.

“Vertaling is een omhelzing. Zo te zijn omhelsd, en nu te zijn erkend met deze prijs, is voor mij weinig minder dan een wonder.” Op de openingsavond van het Crossing Border-festival in Den Haag, reikte juryvoorzitter Anna Enquist de Europese Literatuurprijs 2017 uit aan de Britse auteur Max Porter en vertaler Saskia van der Lingen voor Verdriet is het ding met veren. Porter pakte uit en hield een bevlogen politiek pleidooi voor de roman, voor vertaling, en voor Europa. Lees hier hun beider dankwoorden.

“Olivier Rolin is ambassadeur van de Franse taal. Zijn werk heeft een complexe en lyrische stijl en is een pleidooi voor het behoud van het Frans,” aldus vertaalster Katelijne De Vuyst. In het kader van de Dag van de Franse taal werd Olivier Rolin door haar geïnterviewd aan de Radboud Universiteit. Rolin woont en werkt deze maand, op uitnodiging van het Nederlands Letterenfonds, als writer in residence in Amsterdam. Zijn recente roman Le météorologue, die gaat over de geschiedenis van de Sovjet-Unie en haar goelags, werd bekroond met de Prix du Style 2014. De Nederlandse vertaling van De Vuyst, De weerman, verscheen vorig jaar bij Uitgeverij IJzer.

In de futuristische dystopische vertelling Lichtblauw (speelt zich af in 2030) staat Nederland door een overstroming volledig onder water. Maar de zee die golft en kolkt in de door mij geschetste dystopische waterwereld, is blauw noch groen. Of een andere kleur die ons van nature aan de zee doet denken. Hij is net zo niet-blauw als de zee op moderne schilderijen. Soms is hij rood, soms is hij zwart. Soms dreigt de zee bij naam van ‘zee’ aan zijn topzware symbolische waarde ten onder te gaan.

Van 11 tot 15 oktober vond de Frankfurter Buchmesse 2017 plaats, ‘s werelds grootste boekenbeurs. Fonds-medewerkers Lucette Châtelain en Akane Luiken waren er voor het eerst. Op de stand waren zij het gezicht van het Letterenfonds, de eerste informatieverstrekkers die geïnteresseerden naar onze routiniers Tiziano Perez, Agnes Vogt, Victor Schiferli, Barbara den Ouden, Mireille Berman, Bas Pauw, Reintje Gianotten en Ilonka Reintjens doorverwezen. Een verslag van hun eerste Buchmesse.

“Ik wil niet expliciet over New York schrijven. Ik wil schrijven over fictieve steden, over een mythisch New York.” Basje Boer werkt deze maanden als writer in residence aan de Van Eyk Academie in Maastricht, in het kader van Wanderlust, het programma voor talentontwikkeling van het Letterenfonds. Ze doet er onderzoek naar de vorm van het prozagedicht als schakel tussen (narratieve) literatuur en (conceptuele) beeldende kunst, de samenwerking met kunstenaars en de combinatie van tekst en beeld. Een verslag.

“Ik begrijp dat mensen bij ‘literatuur’ aan iets heftigs denken. Ik werd er vroeger ook bijna nooit door vermaakt. Terwijl je juist in het schrijven alles kwijt kunt wat je zou willen zeggen. In de literatuur mag alles.” Op het Leonardo College in Leiden praat Mano Bouzamour met 3 vmbo en 3 havo over zijn debuutroman De belofte van Pisa, over schrijver-zijn, en hoe hij begon met schrijven. Bouzamour is één van de 25 enthousiaste auteurs die tijdens Literatour zoveel mogelijk scholen bezoekt om daar met leerlingen van 15 t/m 18 jaar in gesprek te gaan over boeken, over literatuur.

”Leven we om te schrijven, had ik Holst willen vragen, of schrijven we om te leven?” Erik Rozing verbleef een maand in het Roland Holsthuis om er te werken aan zijn tweede roman - en las er de biografie van de dichter in wiens woonstede hij verpoost. Bespiegelingen over inspiratie en depressies, schrijvers en artsen, beperking en vrijheid vanuit de wilde tuin.

Toen dichter Mischa Andriessen de blijde tijding vernam dat hij een van zes gelukkigen was die een hoorspel mocht schrijven, herinnerde hij zich de tijdsdruk waaronder hij eerder een voorstelling schreef en realiseerde. Hij besloot ook deze keer weer vanuit de muziek te vertrekken.

Op het bureau in mijn huisje in Bommiyarpalayam, een dorpje in de buurt van de Zuid-Indiase stad en voormalig Franse kolonie Pondicherry, liggen de aantekenboekjes van vier lange reizen door India, gemaakt tussen 2015 en nu. Naast me ligt een stapel boeken die tot aan het bureaublad reikt. Op mijn laptop staan honderden foto’s en filmpjes van tempels, godenbeelden, pelgrims en rituelen.