Bij het vertalen van Dagboek van een dief, een grotendeels autobiografisch verslag van Jean Genet (1910-1986) over zijn zwervende, stelende en hoererende leven in de jaren dertig in verschillende Europese steden (onder andere Barcelona, Antwerpen en Marseille) waren er een paar dingen die mijn aandacht trokken en die me voor nader onderzoek naar Parijs brachten.

Eerder schreef ik op deze plaats een blog over het nut en genoegen van studiereizen voor vertalers. Om research te doen in Franse bibliotheken, om met auteurs te overleggen, of plaatsen te bezoeken die van belang zijn voor een goede kijk op het te vertalen boek. Een andere vorm van research in het buitenland is wat ik voor mezelf ‘de jacht op het manuscript’ ben gaan noemen. Handschriften krijg je namelijk niet een-twee-drie te zien, zeker in de Bibliothèque nationale in Parijs is het geen kwestie van ‘even een aanvraagje doen’. Het is een onderneming die veel energie kost, maar enerverend is als ze lukt.

Dit jaar vertaal ik precies vijftien jaar Franse literatuur, en nog steeds met erg veel plezier. Een van de vreugdevolle kanten van het vertalerschap zijn de reizen naar Frankrijk die ik mede dankzij het Letterenfonds heb kunnen maken. De reisbeurzen stellen me in staat mijn vertaalstoel af en toe te verlaten en letterlijk voet te zetten in mijn vakgebied, de Franse taal en literatuur. Meestal in Parijs, om door mij vertaalde schrijvers aan de tand te voelen over duistere passages, zinnen en woorden in hun boeken, of om research te doen in de Bibliothèque nationale. Maar ook om in boekwinkels rond te snuffelen, literaire avonden te bezoeken, Frans te horen én te spreken, en heerlijk lang door te werken.