Ik ga vaak terug naar het Anne Frank Huis, ook al is het in werkelijkheid niet het huis van Anne Frank maar het pand waar het familiebedrijf was gevestigd en waar de familie Frank ondergedoken zat voordat ze door de Duitsers werden opgepakt en naar het concentratiekamp afgevoerd. Ik heb weliswaar een Museumjaarkaart, maar ik ga toch in de rij staan, ik hou ervan om naar de gesprekken van anderen te luisteren.

Ik ga meerdere keren terug om het Korenveld met kraaien te bekijken, een van de laatste doeken die Van Gogh heeft geschilderd voor zijn dood. Niet het laatste, maar een van de laatste.
De audiotour meldt dat het doek de geschiedenis is ingegaan als Van Goghs laatste, maar dat dit niet klopt. De tour meldt ook dat, omdát het de geschiedenis is ingegaan als Van Goghs laatste doek, iedereen die ernaar kijkt zegt dat het duidelijk is dat het Van Goghs laatste doek is.

Met de Museumjaarkaart gaan we meerdere malen naar dezelfde musea.
Soms om slechts één schilderij te zien.
Ik heb enigszins moeite met de museumtoerist. Ik vraag me af hoe het mogelijk is om in één of twee uur honderden doeken te bekijken. Ik zou het fijn vinden als je bij het betreden van een museum gedwongen werd er naartoe terug te keren. Dat een kaartje ook staat voor een verplichting, een bindende afspraak tussen museum en bezoeker.

De etsen van Rembrandt, in het Rembrandthuis, zijn verbijsterend.
Nooit zag ik de menselijke en goddelijke natuur van Christus zo schitterend verbeeld als in de sequens van twee door Rembrandt met een tussenpoos van twee jaar gemaakte etsen: Jezus keert terug uit de tempel met Jozef en Maria en De jonge Jezus staande tussen de schriftgeleerden.
Op de eerste ets (die in de chronologie echter later komt) is Jezus twaalf en loopt hij over een pad, samen met Maria en Jozef. Jezus is een jongen, met het uiterlijk van een jongen van zijn leeftijd. Hij loopt tussen zijn ouders die zijn hand vasthouden, zoals elke vader en moeder zouden kunnen doen. Je krijgt de indruk dat ze hem van het ene op het andere moment door de lucht kunnen zwaaien, zoals ouders soms doen.

Een schrijver die gast is in de schrijversresidentie op het Spui krijgt standaard van het Nederlands Letterenfonds als welkomstcadeau een museumjaarkaart aangeboden. De Italiaanse schrijver en journalist Andrea Bajani maakte dankbaar gebruik van deze kaart om de vele musea in Amsterdam te bezoeken. De komende dagen publiceren we delen uit het dagboek dat hij tijdens zijn verblijf bijhield. De dagboekfragmenten werden vertaald door Yond Boeke.