Allard Schröder (b. 1946, Nederland) debuteerde in1989 met de novelle De gave van Luxuria. Twee jaar later volgde De muziek van zwarte toetsen (1991). Voor zijn eerste grote roman Raaf (1995) ontving hij de Halewijnprijs. In 2000 was de roman Grover (1999) een van de genomineerde titels voor zowel de AKO-Literatuurprijs als de ECI-prijs. Schröder is redacteur van het literaire tijdschrift De Revisor. De roman De hydrograaf werd in 2002 met de AKO-literatuurprijs beloond.
(De Bezige Bij, 2002, 207 pagina's)
In De hydrograaf beschrijft Allard Schröder de reis, die graaf Franz von Karsch-Kurwitz in 1913 maakte van Hamburg naar Kaap Hoorn aan boord van de viermaster Posen. Ogenschijnlijk valt aan levens als dat van deze onbekende graaf niet veel te beleven, geeft de schrijver meteen toe: ‘De hartstocht waarmee ze zijn geleefd is meestal aan de wereld voorbijgegaan, hun klaroenstoten zijn nergens vernomen, waardoor en naderhand stilzwijgend wordt aangenomen dat die er dan ook wel niet zullen zijn geweest.’
(De Bezige Bij, 2009, 191 pagina's)
Een schimmenrijk. Daar, op de grens van leven en dood, spelen zich steevast de romans van Allard Schröder af. De plaats van handeling krijgt immer zelf betekenis – al is het maar vanwege Schröders geweldige sfeer- en landschapbeschrijvingen. Zo werd in De hydrograaf, dat met de AKO Literatuur Prijs werd bekroond, het schip waarop de hoofdpersonages een lange reis maakten een soort Vliegende Hollander. En in De econome, Schröders vorige roman, verloor een ambitieuze zakenvrouw zichzelf in een niemandsgebied.
(De Bezige Bij, 2016, 448 pagina's)
The tenth novel of one of the Netherlands’ finest stylists is about the power of memory. Or rather, the power of memory to deceive. Schröder paints a sensitive, sensual and colourful portrait of a man who is transported back in time to his first love by the smell of a cigarette.
