Vanaf medio november woont en werkt de Vlaamse dichter en beeldend kunstenaar Lies Van Gasse in Amsterdam op uitnodiging van het Nederlands Letterenfonds. Haar laatste bundel, Wassende stad, verscheen in 2017 bij Wereldbibliotheek. Tijdens haar residentie zal Lies Van Gasse werken aan een nieuwe dichtbundel en een eerste roman.
Lies Van Gasse (Sint-Niklaas, 1983) is dichter, beeldend kunstenaar en leraar. Ze debuteerde in 2008 bij uitgeverij Wereldbibliotheek met de bundel Hetzelfde gedicht steeds weer. Sindsdien is ze een van de meest actieve jonge stemmen in de Vlaamse poëzie. Haar tweede bundel bij Wereldbibliotheek, Brak de waterdrager, werd bekroond met de Prijs voor Letterkunde van de Provincie Oost-Vlaanderen en met haar derde bundel Wenteling werd ze genomineerd voor de Pernathprijs. Van Gasse zoekt in haar werk graag naar mengvormen van tekst en beeld, wat resulteerde in Sylvia en Waterdicht, twee graphic poems die ze samen met Peter Theunynck maakte. Deze tekeningen werden getoond op Watou 2011. In 2013 werd het boek Hauser gepubliceerd, een multimediaal epos waar ze samen met Annemarie Estor aan werkte. In 2016 werd ze voor haar werk bekroond met de Dirk Martensprijs.
Portret Lies van Gasse (© Mathias Hannes)
Onderzoeksthema's
Tijdens het schrijven van haar laatste bundel is Van Gasse geïnteresseerd geraakt in kennis en informatie over zeer kleine levensvormen. Daarom wil ze zich gedurende haar verblijf in Amsterdam verdiepen in het leven van bacteriën, plankton en kleine insecten om te bekijken of daar poëtisch materiaal te vinden is. Daarnaast wil ze meer onderzoek doen naar de brug tussen beeld en taal, en het thema van het individu tegenover de masse. De residentie vindt plaats in het kader van de jaarlijkse uitwisseling met internationaal literatuurhuis Passa Porta in Brussel.
Het laatste gedicht uit de bundel Wassende water (Wereldbibliotheek, 2017):
‘Droom van een stad’
‘Ik droom van een stad
waarin alles beweegt,
waar schepen geen anker,
muren geen richting, waar
gras uit de lucht groeit
en niet uit de mond, waar
mensen inklappen en rollen
als tuig,
[…]
Op ons valt omgekeerde regen
die zich tot muren van water trekt.
Een hartslag brandt in elk gebouw.
Dromers liggen op keien te water,
bestijgen de lucht
en doen iets dat lijkt op de dood.’
Meer informatie
