Voor de Colombiaanse uitgave van Binnenskamers, Puertas Adentro (uitgeverij Cain Press, 2018) reisde beeldend kunstenaar Tim Enthoven op uitnodiging van de Nederlandse Ambassade in Colombia en het Nederlands Letterenfonds eerder dit jaar naar Bogotá om de boekenbeurs Feria Internacional del Libro de Bogotá (FILBO) te bezoeken. Een verslag.
Op een maandag vlieg ik eerst via Bogotá naar Medellín. Daar word ik opgewacht door Alejandro. Hij is kunstenaar en muzikant. Hij werkt aan een boek over hoe de overheid het zijn familie een aantal generaties lastig heeft gemaakt. We stappen in zijn auto en vijf minuten buiten het vliegveld worden we aangehouden door de politie. Ze nemen de auto in beslag omdat Alejandro een document mist. Alejandro bestelt een taxi voor ons en we rijden richting stad. Ik zie hem pas weer op woensdag omdat hij twee dagen bezig is zijn auto terug te krijgen.
Ik slaap in Taller 7. Taller 7 is een van de oudste artists residencies in de stad. Het wordt nu gerund door nog maar twee van de acht kunstenaars die het oprichtten. Het is gevestigd in een groot traditioneel huis naast een salsacafé. De kamers zijn rondom twee binnenplaatsen gebouwd. De keuken en mijn slaapkamer zijn half open. Er zijn wekelijks tekensessies waar een oude heel bekende en heel veel jonge onbekende kunstenaars elkaars portretten tekenen.
Dinsdag geef ik een workshop over metaforen voor de geest. De jonge kunstenaars komen metaforen tekenen. We praten al snel over liefde en geweld en dood.
De jonge kunstenaars zijn allemaal lid van een naakttekenclub waar ze om de beurt voor elkaar poseren. Ze laten me tekeningen van elkaars lichamen zien.
Woensdag komt Simon langs. Hij is journalist en interviewt me over mijn boek in de tuin voor een nationale krant. Hij wil het graag over lijden hebben en dat doen we. Na het interview haalt Alejandro ons op om naar het museum te gaan. Daar interviewt Simon me opnieuw maar nu voor een zaal met mensen. Dit keer hebben we het minder over lijden en meer over coprofilie.
Na het interview gaan we met zijn allen naar een park. Daar drinken we bier uit blikken en eten we goedkope gefrituurde snacks. De snacks kan je zelf van een kar pakken. Ik eet heel veel gefrituurde snacks.
Donderdag nemen Alejandro en zijn vriendin Alejandra me mee naar de markt. We kopen achttien soorten fruit die ik niet ken. We rijden rond door de stad terwijl ik fruit eet. Ik eet de rest van de dag alleen nog maar fruit.
Alejandro en Alejandra zitten samen in een band. In de auto zingen ze verlegen een lied van hun eerste album voor me.
Vrijdagochtend vlieg ik naar Bogotá. Op het vliegveld wacht Ines me op. Ines is kunststudent. Ze vertelt dat ze een voorstelling maakt waarin ze de organisatie Isis en tarotkaarten combineert. Even later komt Pim ook aan. Pim is schrijver. Zijn boek wordt ook in Colombia uitgegeven.
Ons hotel is een zakenhotel. Aan de bar kun je cocathee bestellen. We bestellen meteen. In het hotel ontmoeten we Joost, hij is ook schrijver, en Lies, zij heeft alles georganiseerd.
‘s Middags ga ik met Ines naar de beurs. De boekenbeurs is de grootste beurs van het land. Een deel van de bezoekers komt niet voor de boeken maar voor het eten en voor mensen die ze van tv kennen.
Het is de eerste keer dat ik mijn Colombiaanse uitgever ontmoet. Francisco bemant een stand die helemaal bedrukt is met mijn tekeningen. We maken grappen over de stickers die hij heeft laten drukken. De stickers met naakt zijn al uitverkocht.
Daarna word ik geïnterviewd. We hebben het over hoe je jonge kunstenaars kan stimuleren en over coprofilie.
Zaterdag haalt Ines me met de taxi op. We gaan naar Odeon. Odeon is een expositiecentrum in een oud industrieel gebouw. Ik maak samen met Ines een expositie over mijn boek. We zijn twee dagen bezig alle pagina’s te sorteren en op te hangen. Tussendoor eten we empanadas die eigenlijk kaassoufflés zijn.
Op de dag van de opening geef ik eerst een workshop. De workshop gaat weer over metaforen voor de geest. Dit keer zijn er mensen van verschillende leeftijden en achtergronden. Een deelnemer ziet zijn geest als verschillende soorten handgranaten die elk moment kunnen ontploffen.
Na de workshop word ik geïnterviewd over mijn werk. Mensen in het publiek lachen omdat de microfoon niet goed werkt.
Zondagavond geef ik een lezing over mijn tekeningen. De lezing is in een kunstenaarsvereniging in een oude villa. Vlak voordat we aankomen valt de stroom in de hele wijk uit. In het gebouw is het donker. Mensen lopen rond met kaarsen en telefoons. Ik geef mijn presentatie op een geleende MacBook Air. De laptop staat op een tafel tussen twee kaarsen. Er zitten zestig mensen in de zaal. Ze zeggen dat ze de lezing erg intiem vinden.
Ines krijgt studiepunten als ze iemand meeneemt naar haar school die een lezing kan geven. Ik ga de laatste dag met Ines naar de universiteit. De universiteit zit in een oud krankzinnigengesticht. Ik geef een lezing voor haar klas. Ines vertelt dat haar professor bij een genootschap van heksen zit waar ze zelf ooit ook bij wil horen. Haar medestudenten zijn allemaal een paar jaar jonger dan zij is, ze praat niet met ze. Twee studenten zijn enthousiast en stellen veel vragen aan me.
De volgende ochtend vertrek ik vroeg naar het vliegveld samen met Pim. We kiezen beiden een souvenir uit. Pim chocola en ik chocola en een speldje met de Colombiaanse vlag.
Links
- Reisblog #4: Lisa Thunnissen over het Banff International Literary Translation Centre
- Reisblog #3: Sander Kollaard over de boeken van zijn vader.
- Reisblog #2 van Sana Valiulina over de geschiedenis van de Goelag Archipel
- Reisblog #1 van Hanna Bervoets over het Ledig House
- Meer informatie over de regeling Reiskosten buitenland
Op de dag van de opening geef ik eerst een workshop over metaforen voor de geest. Een deelnemer ziet zijn geest als verschillende soorten handgranaten die elk moment kunnen ontploffen.
