Net als David Vann of Tobias Wolff (This Boy’s Life) put Walter van den Berg uit een autobiografisch verleden, maar wat hij in deze roman doet is even opvallend en geloofwaardig. Het verhaal wordt niet door zijn alter ego verteld, maar door de persoon van de stiefvader, die het woord richt tot zijn aangenomen kind. “Je hoefde niet veel te verwachten van een knipbeurt van je moeder. Iemand had me dat verteld, dat je voor een tientje bij haar thuis geknipt werd en dat ze nog een lekker wijf was ook, maar dat je van de knipbeurt niet veel hoefde te verwachten,” zo begint het verhaal.

De toon is meteen gezet. Vrij snel nadat de stiefvader bij zijn nieuwe gezin is komen wonen , moet voor de omgeving al duidelijk zijn dat deze man bad news is. Als hij in zijn oude huis zijn spullen gaat halen slaat hij nog even alle ramen van de buren in. En hij neemt Wesley mee naar het café, laat hem daar uren voor de tv zitten en rijdt hem uiteindelijk stomdronken naar huis. Zijn moeder zegt daar wel wat van maar laat zich snel geruststellen omdat deze man kennelijk een bepaalde charme heeft die alles overstijgt.

Het drama van het boek ligt in de figuur van Wesley, een jongen die zijn vader kwijtraakte en een verkeerde vader terugkreeg. Op zich het gegeven voor een melodrama, maar door het perspectief dat Van den Berg koos krijgt alles een andere lading. We zien Wesley door de blik van zijn stiefvader, die het gezin verlaat en uit het zicht verdwijnt – tot hij zichzelf herkent in een videogame met een monsterachtige man, die de computer nerd Wesley schreef. En zijn toon is nog even sinister: “Toen dat spelletje van jou uitkwam, Be the Monster, was ik daar helemaal niet blij mee, maar dat begrijp je wel.”