Ferdy Ardonius, diplomaat in Angola, reist naar Nederland waar met familie iedere vijf jaar de ondergang van Hiroshima en Nagasaki en het einde van de Japanse bezetting van Indonesië wordt gevierd. Het is het eerste jubileum waarbij zijn recent overleden vader niet aanwezig is. De afwezigheid van deze steile dominee, zeer kritisch op zijn zoon, zou een bevrijding moeten zijn maar zorgt eerder voor onrust. Ardonius zal nu met zijn moeder Alice en haar ex-minnaar Mees Stork het jubileum vieren in een hotel aan zee. Het is het verleden dat zijn onrust veroorzaakt, de herinnering aan wat er is gebeurd in augustus 1945, de eerste schermutselingen van het Nederlandse leger tijdens de Indonesische onafhankelijkheidstrijd. Wat volgt is een Tennessee Williams-achtige voorstelling met een verbaal spektakel van uitdagen en aanhalen, van vernederen en kwetsen.

In het tweede verhaal zit een bejaarde acteur thuis. Hij is de avond ervoor gewond geraakt na een voorstelling van De kersentuin, door een aanrijding van de tourbus met een hert. Hij staat voor de spiegel en bekijkt zijn oude, beschadigde lijf. Zijn vrouw, die een groot actrice was voor ze door de ziekte van Alzheimer werd getroffen, slaapt nog. Hij herinnert zich het begin van hun relatie, haar langzame verwoesting door drank, het begin van haar slopende ziekte. Het geheim uit de oorlogsjaren dat ze pas op hoge leeftijd aan hem prijsgeeft. Nadat hun leven nog een keer aan hem voorbij is getrokken, rest er nog maar één mogelijkheid.