Drie jaar eerder al, meteen na Hitlers machtsovername in 1933, had hij zijn vaderland achter zich gelaten. Gewaarschuwd door zijn dochter Erika had hij niet durven terugkeren van een vakantie. Zijn geliefde huis in München en een groot deel van zijn vermogen en bezittingen moest hij achterlaten. Het vakantiehuis in Nidden (Litouwen) was onbereikbaar geworden. Na wat omzwervingen had hij samen met zijn vrouw Katja in Küsnacht bij Zürich een huis gehuurd en verder geschreven aan zijn Joseph-trilogie.

Het verhaal begint als Mann net de brief bij de redactie heeft ingeleverd. Hij loopt langs het meer en overdenkt zijn lot. Hij weet dat zijn brief vijanden zal maken, dat hij zijn bezittingen definitief kwijt zal zijn en dat hij zijn Duitse uitgever Bermann in een lastig parket brengt. Erger nog, het zal hem onherroepelijk vervreemden van zijn vaderland en mogelijk ook van zijn lezers. Zal hij zijn brief weer intrekken? Hoe ontstemd zullen zijn kinderen, zijn vrouw daar weer op reageren? Wat kost hem de moed zich uit te spreken?

We leven met de beroemde schrijver mee in de dagen dat hij aarzelt tussen intrekken en publiceren. Britta Böhler maakt het dilemma op knappe wijze invoelbaar: Mann, de wereldberoemde schrijver, was een geboren twijfelaar die voortdurend bevestiging van anderen nodig had. De keuze om de band met zijn vaderland te verbreken levert vragen op over de betekenis van nationaliteit: ‘Ze zullen nooit meer samenkomen, zijn land is voor altijd verdwenen en hij blijft achter zonder vaderland. Een Duitse meester zonder land. Zelfs een Duits paspoort zal hij niet meer hebben. Wat geeft het, nationaliteit is toch een verouderd idee.’

Met dit intieme, op de huid geschreven portret ontsluit ze een cruciaal moment in Thomas Manns biografie, een klein maar betekenisvol breekpunt in de Duitse en Europese cultuurgeschiedenis.