Gerrit Komrij
Demonen
Een sterk staaltje zelfkastijding
Gerrit Komrij lijkt in zijn rijke oeuvre te zijn begonnen aan een nieuwe, melancholieke, maar niet minder intrigerende periode. Stond de ex-Dichter des Vaderlands tot voor kort bekend om zijn zwijgzaamheid (‘Eer zal men kakken in zijn hoed / Dan dat ik u mijn ziel blootleg / En zeg wat ik thans lijden moet’), in zijn nieuwe verhalenbundel Demonen en zijn roman Hercules heeft het er de schijn van dat hij wel degelijk zijn ziel blootlegt.
De verhalen in Demonen staan zelfs op de titelpagina vermeld als ‘autobiografisch’. Het moge waar zijn dat Komrij in deze bundel verhalen vertelt die hun oorsprong kennen in zijn eigen biografie (‘ieders biografie is een opsomming van mislukkingen,’) en waarin hij afrekent met oude, dan wel dode vrienden – met het uitstorten van de ziel op papier heeft dit nog altijd weinig van doen. Komrij kleedt de waarheid uit, verschuilt zich achter een masker en hult zich in travestie. Dat wil niet zeggen dat die omgekeerde wereld geen doel zou treffen en niet ‘persoonlijk’ zou zijn. Integendeel: Demonen is een sterk staaltje zelfkastijding.
