Het kost Lastrucci moeite zichzelf terug te vinden, maar eenmaal in zijn geboortehuis valt een behaaglijke rust over hem heen. Instinctmatig haast besluit hij het huis, dat zich in nauwelijks onderhouden staat bevindt, te kopen.

Porta Romana is een klassiek verhaal over het zoeken naar identiteit, een thema dat Welagen al eerder aanroerde. Meest opvallend is echter zijn zuivere, volstrekt rustige manier van vertellen. Het tempo en het karakter van de huidige tijd weerklinken nergens. Eerder lijkt het erop dat Welagen Lastrucci’s geschiedenis modelleerde naar beelden uit oude films: ‘Er waaide een zak tegen zijn been, die daarna weer verder over de straatstenen rolde’. Vooral de sfeer doet bij vlagen denken aan meesterwerken uit de Italiaanse en Franse cinematografie van de jaren zeventig. Het is poederachtig ingetogen, en op een merkwaardige manier sexy. Zou je Welagens roman verder omschrijven dan dringt het begrip retro zich op. Het maakt duidelijk dat het niet om ouderwets proza gaat, maar om werk waarin de schrijver doelbewust gebruik maakt van beeld- en stijlkenmerken uit een andere periode en discipline.

Welagen vertoonde deze toer eerder in vorige romans. Daarin was het de contemporaine schilderkunst die hem inspireerde tot het maken van stemmige beelden. Welagen schrijft als een schilder, werd over hem gezegd. Porta Romana getuigt opnieuw van die bijzondere werkwijze. Er spreekt artistieke rijkdom uit en een groot beeldend vermogen.