In dezelfde periode sterft de moeder van de verteller en loopt ook zijn relatie ten einde. In een weinig opgewekte stemming, schipperend tussen wrevel, spot en cynisme, brengt hij verslag uit van de gebeurtenissen. De autoriteiten kibbelen over de ontvangst. Uit het asielcentrum halen ze een meisje van elf dat Aramees met Christus zal kunnen spreken. Ze droomt dat ze hem de grauwe buurten van Brussel zal tonen, maar dat is niet de bedoeling. Naarmate de datum nadert, fleurt de hele stad op, iedereen is opgewekt en van goede wil. Op 21 juli gaan honderdduizenden mensen op in een feest met een officieel ontvangstcomité, folklore, religieuze evocaties en openbare boetedoening. Maar Christus daagt niet op. Iedereen keert terug naar zijn afzondering en lethargie. Een leefbare samenleving is slechts een ‘aangename leugen’ gebleken.

De verteller rekent zichzelf tot de ‘verloren generatie’, die zich geen illusies meer maakt over de stand van zaken in de wereld, in het absurde België zowel als in de schrijnend onvolmaakte wereld daarbuiten. Maar dat weerhoudt er hem niet van om soms harde kritiek te spuien. In zijn relaas legt hij de vinger op de symptomatische koortsblazen van de hedendaagse samenleving, zogenaamd een ‘malcontente massa’. Al blijven zijn bijtende ironie en scherpe maatschappelijke satire hoofdzakelijk speels en lichtvoetig, ze steunen op een stevige, principiële ondergrond, waarin Verhulst bijvoorbeeld het opstekende nationalisme categoriek afwijst. Met een bizarre fantasie en een treffende stilistische zwier legt hij een gênante werkelijkheid bloot, wat je vaak samenzweerderig aan het lachen brengt, maar tegelijk tot nadenken stemt.