Yves Petry reconstrueert de zaak niet, maar zoekt in zijn roman in de geestesgesteldheid van zijn personages een mogelijke verklaring voor wat iemand tot zoiets beweegt. Dader Marino is een kleurloze technologienerd met een verlammende moederbinding. Aanvrager Bruno is docent literatuur geweest, maar heeft zijn baan opgezegd uit misprijzen voor de academische wereld, overtuigd van de nutteloosheid van zijn discipline. Geen van beiden slaagt erin diepgaande contacten met anderen te leggen.

Het verhaal begint na de veroordeling van Marino. Terwijl hij in de gevangenis zit, dicteert de dode Bruno hem dit verslag. Zo laat de auteur het moeilijkst te verantwoorden personage alsnog zijn beweegredenen formuleren. Tussendoor vertolkt Bruno ook meditaties van Yves Petry over fenomenen als religie, de literatuurstudie, seksualiteit en pornografie of de mens die op de dool is in een gevoelsarme samenleving. Opnieuw brengt Petry hierbij de mens in beeld als niet meer dan een indolente ‘moleculaire machinerie’, met al zijn fysieke en emotionele functies een weinig bewonderenswaardig fenomeen.

Yves Petry schrijft met een pertinent geloof in de kracht van de precieze formulering en is duidelijk gewonnen voor een zeer gedegen, ambachtelijke schriftuur. Maar zijn proza krijgt een bijzonder, ongewoon cachet door de cynische en sarcastische ondertoon, geregeld aangedikt met een vleug misantropie, maar even vaak opgelicht door hilarische, zij het onderkoelde ironie en galgenhumor over het schrijven. Zegt literatuurspecialist Bruno over de pogingen van schrijvers om de wereld te vatten: ‘Wij kunnen de wereld die bestaat niet vatten. Een bevattelijke wereld zou veel te simpel zijn om te kunnen bestaan’.