Milot is er op het moment van hun ontmoeting slecht aan toe. Zijn vrouw Robin is, terwijl ze zwanger was van hun eerste kind, overleden na een ongeluk. Haar dood heeft hem in diepe rouw gedompeld. Bovendien wordt hij geplaagd door aanvallen van epilepsie, die zijn blik op de wereld vervormen. ‘Dan vallen tijd en plaats in scherven.’ Het is typisch voor het schrijverschap van Tomas Lieske om in de verbeelding een aantal vertekenende sferen en verschillende perspectieven in zijn verhaal vernuftig ineen te laten schuiven – en daarmee alles te kantelen.

Het jongetje dat hij eens was, heeft, anders dan de volwassen Anton Milot, een glashelder en precies geheugen. Zo vertelt hij Anton in sprankelende scènes het verhaal over het Duitse meisje Rosemarie, een vluchtelinge uit Berlijn, die na afloop van de Tweede Wereldoorlog een tijd bij hun in Den Haag in huis werd geplaatst. Met Rosemarie beleeft hij zijn eerste erotische ervaringen. Als ze op een zomerdag een bootje huren, trekt Rosalie haar kleren uit en zegt: ‘Roeien en kijken, Anton. Kijken. Meer niet.’

Over het verhaal van zijn jeugd valt de slagschaduw van de vader. Anton vereert hem als een held. In een schriftje vermeldt hij zijn vader als het voorbeeld van de hero: ‘Een hero is kleurrijk, draagt een stropdas, heeft een gebit en ruikt sterk.’ De vader was inderdaad een held, in het verzet, maar is tegelijk een dominante, botte hork die zijn gezin met zijn driftbuien in de greep van de angst houdt.

In Alles kantelt gaat de liefde voor Rosemarie uiteindelijk teloor en valt de vader in een ontluisterende scène met donderend geraas van zijn voetstuk. Het mooie van de roman is dat die niet alleen indruk maakt door de bijzondere vorm en de dichterlijke stijl – al Lieskes zinnen hebben een geheimzinnige, verwonderlijke kracht – maar ook ontroeren door het treffende portret van een verloren jeugd.