In Kleine dagen verzamelde hij de teksten over zijn twee kinderen en zijn vrouw, over het gezinsleven, de intieme taferelen in huis en tuin. In zijn kinderen volgt hij, van bij hun geboorte tot aan de poort van de puberteit, de ontwikkeling van geborgenheid naar onthechting. Hun stille aanwezigheid thuis, hun ervaringen op school, hun omgang met wat er van de buitenwereld op hen af komt, de vooruitzichten op hun leven, de eerste vragen over seks. Hoe innig ze met elkaar verbonden zijn blijkt uit het gemis als hij of zij of zijn vrouw eens van huis weg zijn. Vaak geeft dat alles aanleiding tot herinneringen aan zijn eigen jeugd en vragen bij de verhouding met zijn ouders. Zodoende zijn al de stukjes ook doordrongen van de notie van het voortschrijden van de tijd. Van zichzelf zegt Dewulf dat hij ‘voor scepticus heeft doorgestudeerd’ en daardoor komt hij nooit onder het besef uit dat geluk – zelf gebruikt hij het woord niet één keer – slechts voorwaardelijk en tijdelijk is, en het hele bestaan uiteindelijk futiel. Dat verklaart ook de zweem van melancholie die de intimiteit omvangt, echter zonder ze te ontluisteren of belasten.

Het proza van Bernard Dewulf munt uit door de ingetogen toon, de opvallend mooie beeldspraak en de subtiele poëtische geladenheid. Altijd raak en treffend, nooit geforceerd. Momenten die doorgaans om hun banaliteit meteen vervluchtigen in de tijd weet Dewulf met uiterst fijne taalgevoeligheid vast te leggen in waardevolle intieme taferelen waarin een waaier van emoties vervat zit. Op geheel eigen wijze maakt hij persoonlijke ervaringen universeel herkenbaar. Hoe heerlijk moet het zijn voor kinderen om hun voorbijflitsende jeugd later zo knap geregistreerd te zien door hun koesterende, schrijvende vader. Kleine dagen is een uniek poëtisch dagboek van de dagelijksheid, dat zeker zoveel vertedering als bewondering wekt.