Verteller Max Eugène Venkenray spreidt zijn verhaal over drie dagen, te beginnen bij ‘eergisteren’, de dag dat hij eenentwintig werd. Hij noemt zich enigszins minderwaardig een ‘emotionele kabouter’ en een ‘binnenvetter’ en hij stelt zich wat apart op van de grote stroom van het leven, tevreden met ‘oppervlakkige flitsjes van prêt-à-porter-geluk’. Met de erfenis van zijn grootvader heeft hij zijn intrek genomen in een hotelkamer, en hij verdeelt zijn tijd tussen zijn baan als aircomonteur, een vage vriendin en een vriend Jimbo, een fan van metalbands. Max’ luchtige, ironische, treffende verteltoon spreekt aan van op de eerste bladzijde en laat je niet meer los. Pittige formuleringen, humoristische kronkels en onverwachte links van verhaalelementen zitten gevat in precies gedoseerd cynisme. Vader Staf heeft geprobeerd zijn onvoldaanheid te expliqueren aan zijn zoon, en nu is Max’ relaas doordrongen van de afwijzing van het leven van de burgerlijke middenklasse en meerbepaald van de levenswijze van zijn ouders. Maar Max’ abstinentie krijgt een dramatische diepgang als zijn vader in het tweede deel, ‘gisteren’, uit een raam springt en een jaar na zijn zoon Roy in het ziekenhuis belandt. Hij heeft brieven aan zijn vrouw en zijn zoons achtergelaten, en die brengen Max ertoe zijn oordeel te herzien: ‘de kans bestond dat hij gewoon een wat ongelukkige romanticus was’. Met zijn verzoenende geschreven antwoord komt Max echter te laat in het ziekenhuis aan.

Max’ afwijzing van ‘het lelijke spel waarin je belandt na een zekere leeftijd’, een ‘spel’ dat hem tegelijk afstoot en onontkoombaar lijkt, roept herinneringen op aan Holden Caulfield in The catcher in the rye van J.D. Salinger. Naarmate het onderliggende drama van de verhoudingen binnen het gezin geprofileerd raakt, krijgt de cynische humor van Max daarbij een erg dubbelzinnige ondertoon: zijn afwijzende houding verbergt een grote hunker naar intimiteit, met sarcasme probeert hij de melancholie de pas af te snijden, en met zijn overmoedig gekozen eenzaamheid probeert hij zijn woede en verdriet toe te dekken. Met Nemen wij dan samen afscheid van de liefde presenteert Paul Baeten Gronda de lezer tegelijk een treffend tijdsbeeld van de jaren negentig en een zeer aansprekend persoonlijk relaas van een emotioneel beklijvend personage, opgediend als humor waarmee men toch nog blijft lachen.