Door Cees Nooteboom is het reisverhaal in de Nederlandse literatuur volwassen geworden. Aanvankelijk werd op het genre neergekeken, maar al snel begonnen ook de scherpste critici in te zien dat er voor een schrijver in den vreemde, mits hij beschikt over de vlijmscherpe pen van ‘Mr. Nuttree’ alias ‘Herr Nussbaum’, werkelijk wat valt te halen. Wat dat betreft is Nooteboom in Rode regen eigenlijk al weer op de terugweg. Het hart van de reisbeschrijvingen betreft namelijk zijn eigen huis op het eiland Menorca, waar hij al decennialang elke zomer naar terugkeert om te schrijven. Voor zover Nooteboom die sensatie ten volle zou kunnen ondergaan – immer onderweg, immers – is hij daar thuis: in het witte, ruw gepleisterde huis, bij de bougainville, de stervende cipres, de stenen muur en de agave die maar eens in de vijfentwintig jaar bloeit. Een reis in de ruimte betekent bij Nooteboom óók altijd een reis in de tijd en de verbeelding. De planten in zijn tuin, de dieren van het eiland (luid parende schildpadden, de kat Vleermuis), zijn curieuze buurvrouw, zijn experimentele voedselbereiding (die hem op lof en hoon komt te staan) en de postbode – allemaal roepen ze bij hem herinneringen op die met lichte nostalgie aan het papier worden toevertrouwd. Maar er is nog meer aan de hand: onder de tintelende beschrijvingen schuilt ook de diepe vraag in hoeverre die herinneringen waarheid bevatten. Nooteboom heeft altijd geworsteld met zijn onbetrouwbare geheugen en geeft daar in deze bundel, onder andere aan de hand van oude dagboeken en reisverslagen, tamelijk verbluffende voorbeelden van. Hij neemt de jeugdige schrijver die hij eens was ook hardhandig de maat. Zo bezien bevat de rode regen, die op Menorca valt omdat het rode zand van de Sahara in de druppels wordt meegevoerd, ook het bloed uit de vingertoppen van de jongeling die ooit, vijftig jaar geleden na zijn eerste reis naar het Zuiden de pen op papier zette. Hij keerde terug met het verhaal voor zijn debuutroman Philip en de anderen – en begon toen te beseffen welke reis het leven voor hem in petto had.