Hoofdpersonen zijn Bregtje en Benjamin, beiden tien jaar oud en door drie eeuwen van elkaar gescheiden, maar in zekere zin toch overburen van elkaar, want woonachtig aan dezelfde Amsterdamse gracht. Bregtje is als wees bij de familie Ruysch ondergebracht en Benjamin raakt gefascineerd door diens preparaten tijdens een vakantie naar Sint Petersburg, waar de collectie van Ruysch - opgekocht door tsaar Peter de Grote - in een museum terecht is gekomen. Hun beider fascinatie komt, zonder dat ze zich daarvan precies bewust zijn, voort uit het verlies van een broer en zusje. Voor Bregtje is het valse voorwendsel haar broer weer te kunnen ontmoeten reden de geheimen van Ruysch te verraden aan diens concurrent. Drie eeuwen later begaat Ben een onbezonnen daad in de dierentuin van Sint Petersburg, met een rinoceros in de hoofdrol - eenzelfde neushoorn die op Bregtje eveneens een diepe indruk maakt.

Door het aanbrengen van subtiele parallellen weet Peper de twee verhalen moeiteloos te verweven tot een intrigerend geheel. Uitzonderlijk knap is de manier waarop de auteur in kleurrijke details over het dagelijks leven, het taalgebruik en de sociale verhoudingen feilloos twee radicaal verschillende tijdperken weet op te roepen. Beide tijdperken maken een levensechte, authentieke indruk. Al even overtuigend verwoordt Peper de belevingswereld van twee tienjarige kinderen. Dat alles maakt van Vingers van marsepein een enerverende leeservaring