Het verhaal dat in deze roman wordt verteld is eigenlijk tweevoudig: aanvankelijk horen we de monoloog van Dünya Şuman, een weduwe uit de rijke, mondaine wijk Beyoğlu in Istanbul, die wegens winkeldiefstal van een fles parfum is verbannen naar het platteland. Ze wordt daar de huishoudster van twee Nederlandse mannen, Simon en Otto, die een geheim met zich meedragen: zij verzorgen een kind, een jong meisje genaamd Julia dat ze aantroffen in een door verwoesting geteisterd gebied.

Nadat ze hadden meegevochten aan de kant van de Geallieerden – Nederland had zich in de Eerste Wereldoorlog neutraal verklaard, maar vrijwilligers vochten mee in het leger van de Britten – en krijgsgevangenen waren gemaakt, lopen de mannen door een verwoest gebied naar een verlaten vlakte, waar niets lijkt te groeien. In opdracht van het Turkse leger zetten ze zich aan een groots project van Ataturk: de bouw van een luchtschip. Intussen moeten ze het meisje, dat niet beter weet dan dat ze het kind is van Simon en een jonggestorven Turkse, opvoeden en krijgen daarbij de hulp van Dünya. Die krijgt zo’n sterke band met het kind dat zij haar eigen wens – om terug te keren naar de bewoonde wereld, in casu Istanbul – opzij zet en er alles voor wil doen om Julia te redden en het geheim van haar afkomst verborgen te houden.

Lieske beschrijft met veel gevoel voor sfeer een verlaten, verwarde wereld waarin plaats is voor liefde en idealen. De politieke geladenheid van de periode vlak na de oorlog vangt hij daarbij in schilderachtige stijl, vol details en historische gegevens. Door het spelen met de grenzen tussen fictie en geschiedenis – het ongeluk met de Hindenburg speelt een rol aan het slot van het boek – verleidt Lieske de lezer te geloven in de echtheid van zijn personages en zijn roman, die bovendien een spannende ontknoping heeft.