Elke zondag gaat de 11-jarige hoofdpersoon zijn ‘zondagsgeld’ halen bij een oom en tante die hem als troetelkind hebben aangenomen. Dat is een van de vele diepgewortelde tradities van zijn grote typisch Amsterdamse arbeidersfamilie die ontelbare ooms, tantes, nichten en neven, een opa en een opoe telt.

Fraai en ingetogen schildert Snijder het dagelijks leven op het eiland vanuit een intelligente en gevoelige jongen die zich geborgen weet in de schoot van zijn familie, maar die zich tevens begint te realiseren dat hij een buitenbeentje is.

Philip Snijder beschrijft zeer beeldend de gewone maar ook de bijzondere gebeurtenissen, zoals de feesten en partijen die ome Freek, als muzikant en ceremoniemeester, op eigenzinnige wijze opluistert. De jongen wil erbij horen en is van plan mee te dansen: ‘Een moment van boetedoening moest het worden, maar tegelijk een manifest van diep geluk, een vreugdevolle doop van mijn nieuwe zelf, een extatische onderdompeling in mijn familie.’ Eigenlijk is er maar een persoon in zijn familie die hem werkelijk lijkt te begrijpen en dat is zijn vader. Die komt van het Groningse platteland en is ‘de enige wijze man van het eiland’. Hij verzet zich op subtiele wijze tegen zijn ongeletterde schoonfamilie door ‘alles te verdedigen wat op het eiland werd weggehoond’.

Met zijn heldere en precieze stijl roept Snijder in Zondagsgeld een verdwenen wereld op waarin je alles ziet, hoort en ruikt. Deze licht weemoedige, maar verre van sentimentele herinneringen geven niet alleen een treffend beeld van een Amsterdamse familie uit een voorbij tijdperk, maar ze vormen ook een warm portret van een vader en zoon.