Voordat ze ziek werd, was haar moeder fotografe en nu probeert ze de toenemende blindheid met foto’s te bestrijden. Chloe’s oudere halfzusje kan de camera en het ene kritische, ziende oog dat haar moeder nog rest, niet langer verdragen: “Zonder dat je het merkt haakt ze [het oog] aan je vast en reist met je mee, waar je ook gaat, als kliskruid.” Het meisje vlucht naar haar vader in de stad. In twaalf hoofdstukken ontvouwt Provoost het verdriet van de achtergeblevenen op de ranch; niet als een lineair verhaal maar in flarden, zoals een kind het meemaakt en het zich herinnert.

Het verhaal wordt verteld vanuit het gezichtspunt van de jonge Chloë. Zij rapporteert uitvoerig over hun leven, maar ze kijkt vaak ook met verwondering naar de gebeurtenissen. Daardoor zit veel feitelijke betekenis en emotionaliteit verscholen in talloze aanwijzingen en suggesties. Zo beseft Chloë nauwelijks wat haar moeder doormaakt aan verdriet en angst, of dat het behulpzame koppel uit de buurt haar moeder probeert te doen inzien dat ze in haar toestand haar leven moet herinrichten. Ook de structuur van het verhaal draagt bij tot deze door suggestiviteit geladen atmosfeer. Het bezoek van Greg aan zijn broer Brendan, dat Chloë pas laat in de roman weergeeft, zet voor de lezer de gebeurtenissen, te beginnen met Gregs dood, in een ander perspectief. Anne Provoost geeft Chloë een bijzonder alerte en veelzijdige opmerkingsgave mee, waardoor de haar omringende wereld indringend tot leven komt. De beschrijvingen van de omgeving, het klimaat en de levensomstandigheden, en de andere personages, vaak intrigerend onpeilbaar in hun optreden, vormen het door een vage dreiging overschaduwd decor voor de pogingen van een radeloze moeder en een naïeve dochter om hun belevingswereld bij elkaar te laten aansluiten. In de zon kijken laat een diepe indruk na in de herinnering.