In de sfeer waarin dit verhaal baadt overtreft Gie Bogaert zichzelf. Details in de beschrijving van de verschillende plaatsen waar vader en dochter halt houden en toenadering zoeken, dragen in hun geladenheid de moeilijk te benoemen emoties uit die daarmee gepaard gaan. Tussendoor woelt Rob herinneringen om, aan zijn onvoldane leven na de dood van zijn vrouw, aan de sporadische ontmoetingen met zijn dochter op familiebijeenkomsten, waar bleek dat ze steeds verder van hem wegdreef, aan een voorzichtige nieuwe relatie die toch geen kans op slagen had. Tragisch is dat naarmate Robs verleden uitgevouwen raakt de hoop op een nieuwe verbondenheid met zijn dochter steeds duidelijker wordt, maar ook steeds evidenter onmogelijk te vervullen blijkt.

Zo groeit Opklaringen uit tot een verstilde mijmering over de betekenis en de werking van de herinnering, over verlies en vergankelijkheid, weemoed en troost, over niet ingeloste verwachtingen in het leven en over de beperkte haalbaarheid van de liefde, in welke hoedanigheid ook: die tussen mannen en vrouwen, ouders en kinderen, bekenden en onbekenden. Opklaringen is een boek geschreven met een grote trefzekerheid in de verwoording, waar een compacte, gedragen emotionele kracht van uitgaat.

Het proza van Gie Bogaert munt uit in subtiliteit en suggestiviteit. In zijn werk slaagt hij er telkens weer in een heel aparte atmosfeer op te roepen. Soms staan de personages daarvoor borg, maar zeker zo vaak wordt die atmosfeer gegenereerd door het intense intimisme van zijn proza. In zijn thematiek richt Bogaert zich meer op het in kaart brengen van de complexiteit van emoties die gepaard gaan met aanhankelijkheid, liefde en hunkering.