Het dorp sterft langzaam uit, en de veertig resterende bewoners moeten zich redden met het weinige dat ze hebben. De plaatselijke vrouwelijke dierenarts vervult ook de rol van dokter. In een sjofele kantine gaan de jonge mannen met elkaar een competitie in tafelvoetbal aan. De uitbaatster van het dorpswinkeltje verkoopt waren met een lang overschreden houdbaarheidsdatum, maar ze staat ook genereus krediet toe.

Na het overlijden van haar echtgenoot hopen de vrijgezellen in het dorp bij mevrouw Verona in de gunst te komen. Voor ze iets durven ondernemen wachten ze geduldig op een signaal van haar dat ze een nieuw leven wil beginnen. Maar dat komt er niet. Op een koude februaridag, als mevrouw Verona het laatste houtblok in haar kachel heeft gestoken, daalt ze met haar trouwe hond het pad af naar het dorp, in de wetenschap dat ze nooit meer de kracht zal vinden om de heuvel weer te beklimmen.

Dimitri Verhulst brengt het uitgeleefde dorp in beeld met een bijzondere gevoeligheid voor de eenvoud en de authenticiteit, zonder zich in clichés te verliezen. De buitengewone zorg die hij aan de stijl besteedt, vertraagt gepast de verhaalontwikkeling, en dat schept veel ruimte voor aansprekende gemoedelijkheid en intimisme. De zachte ironie die onder de treffende formuleringen schuilt, brengt de opgeroepen emoties in een fraai spanningsveld onder. Mevrouw Verona daalt de heuvel af is een bescheiden, maar fijnzinnige literaire meesterproef.