Dit verhaal is in deze roman echter niet zo belangrijk. Het is een kapstok waar Petry overwegingen, beschouwingen en analyses aan kan ophangen; die maken voor hem onmiskenbaar de essentie uit. Het leidt allemaal niet tot onwrikbare overtuigingen of conclusies, want daarvoor zit de wereld te complex in mekaar. Petry wil de fenomenen die hij ter sprake brengt daarom graag van verschillende zijden belichten, dus vanuit wisselende gezichtspunten: achtereenvolgens die van Wekeman, van zijn vrouw, van de hoofdredacteur, van Xavier Kingston en ten slotte opnieuw Wekeman. In essentie komt de visie van Wekeman erop neer dat vele mensen hun werkelijkheid niet meer zien en interpreteren, maar zich graag laten weglokken in een irreëel en oppervlakkig beeld van zichzelf en hun omgeving. Scherp en rücksichtslos als immer laat Petry daar tegenover zijn licht schijnen op fenomenen als het huwelijk, cultuur, macht, leugen en waarheid, persoonlijkheid en identiteit, overheersing en onderwerping, en natuurlijk liefde en seksualiteit, die hij geconditioneerd ziet door een ongefundeerde moraal. Tussendoor waagt hij zich ook aan de iconen van het christendom. Dat doet hij allemaal met een dubbelzinnige ernst en grondigheid, in een forse, krachtige en vaak expliciete stijl, en vooral met een kritisch-cynische afstandelijkheid, als die van een mopperende criticaster die er met zijn scherpe analyses een gemelijk plezier in schept het leven te ontsluieren en finaal te ontluisteren.