Arnold Kee heeft een kunsthandel in Amsterdam. ´Niet aan beginnen.´ heeft zijn vader, die ook in het vak heeft gezeten, zijn zoon op het hart gedrukt toen hij zag dat die zelf een iets te hartstochtelijk verzamelaar dreigde te worden. Een raad die Kee zich ter harte heeft genomen. Maar het is ook zijn vader die hem heeft verteld over mensen die zich zo aan een doek hebben gehecht, dat er haast van een fysieke of in ieder geval extatische liefdesrelatie kan worden gesproken. De novelle van Peper beschrijft, met vaart en verve, de plotselinge nadere kennismaking van de ´zakenman´ Kee - een kinderloze, kalende man op leeftijd met een veel jongere, levenslustigere vriend - met een van zijn vaste klanten: de onbenaderbare, onopvallende, kleurloze Terwindus. Hij komt bij hem thuis om een onbekend schilderij van Caspar David Friedrich, dat deze in zijn bezit heeft, te bekijken, en ontdekt hoe deze man, wier vertrekken van onder tot boven zijn volgestouwd met kunstschatten, in de ban is van dit doek en de erop afgebeelde vrouw. Kee raakt op zijn beurt in de ban van deze man - die de fascinerende wereldvreemdheid heeft die veel van Pepers personages eigen is -, mede door de aanwijzingen die zich in het mooi gecomponeerde verhaal opstapelen dat er met hem iets niet pluis is. De voortdurende vermenging van puur zakelijk belang en persoonlijke fascinatie, van inhaligheid en medelijden, vertroebelen Kees betrokkenheid bij Terwindus. Ook in deze novelle heeft de schrijfster weer de door haar vergaarde kennis over het milieu waarin het verhaal speelt ingenieus ingezet in de intrige. In een oppervlakkig kunstwereldje dringen kunstwerken opeens de werkelijkheid van de hoofdpersonen binnen. Het verhaal kent, na spectaculaire plotwendingen à la Peper, een dramatische ontwikkeling. En Kee ziet aan het slot van de roman zijn kinderwens op wel heel aparte manier vervuld.