In het universum van Margriet de Moor staat leven gelijk aan tasten, redderen en in beslag genomen worden door dingen die geen enkel spoor nalaten. Een schokkende gebeurtenis onderstreept alleen maar de onontkoombaarheid van het raadselachtige doen en laten waaraan mensenlevens hun samenhang ontlenen, wat voor een ander nooit zichtbaar is, en wat ook zomaar helemaal op losse schroeven kan komen te staan. In het aangezicht van haar ondergang heeft de bijna-verdronkene geen zogenaamd hogere of diepere gedachten dan de spijtige constatering dat ze nu niet meer het recept voor pannenkoeken met gember kan uitproberen.

In De verdronkene is de schok die vele mensenlevens voorgoed verandert van meteorologische aard: een watersnoodramp die door de schrijfster met kennelijke documentaire precisie is gebaseerd op de ramp die Zeeland in 1953 trof. Vooráf aan die meteorologische schok is er echter nog sprake van klein menselijk handelen met grote gevolgen, een geniepigheidje van het lot, dat maakt dat niet Armanda maar haar zus Lidy zich bevindt op de plek des onheils. Koel en trefzeker laat De Moor het lot zijn keer nemen, het land onderlopen, het vee verzuipen en een zolder vol drenkelingen nog op de valreep een geboorte meemaken. Er worden nog wel gesprekken gevoerd, maar eigenlijk kan niemand elkaar nog verstaan boven het gebulder van de wind uit. Het ultieme gesprek, tussen de twee zussen in het voorportaal van het hiernamaals, bewaart De Moor voor het laatst. De een heeft altijd het idee gehad het leven van haar zus te leiden, de ander zet tergend traag koers naar de bodem, omringd door strak uit hun ogen kijkende vissen. De lezer blijft rillend achter.