Mensje van Keulen

In betrekkelijke stilte heeft Mensje van Keulen de afgelopen decennia gewerkt aan een oeuvre dat staat als een huis in de Nederlandse letteren. In de afgelopen vier decennia – vanaf haar fraaie debuut Bleekers zomer uit 1972 – meer dan vijfentwintig titels, waaronder verhalenbundels, romans, dichtbundels en kinderboeken. Critici zijn van meet af aan zeer enthousiast geweest over de ‘bedrieglijke’ eenvoud van haar verhalen en haar subtiele stijl. Meermalen werd zij genomineerd voor en bekroond met literaire prijzen. In 2011 ontving ze voor haar gehele oeuvre de Charlotte Köhler-prijs en in 2014 de Constantijn Huygens-prijs.

Vrienden van de maan

(Querido, 1989, 140 pagina's)

In contrast to many other vampire stories Vrienden van de maan is not only exciting but also a literary feat. The story’s vampire family Morlando is thoroughly devilish. More than that it is about evil as a deliberately cultivated family trait which is seen as something to be proud of.

Meneer Ratti

(Querido, 1992, 85 pagina's)

The humour Van Keulen demonstrates in Friends Of The Moon also makes Meneer Ratti (‘Mr Ratty’) into a jewel with a sting. Meneer Ratti is a shabby ‘streetcomber’. He lives in a musty cellar and wanders around the rubbish in the night with apram, sniffing around to see if there is anything to his taste there.

De laatste gasten

(Atlas, 2007, 167 pagina's)

Mensje van Keulen manages to build an almost incessant tension into her writing. The reader has the constant feeling that something is about to happen: a crime, a murder, or some other calamity. There’s only one remedy: to keep on reading. In her most recent novel, De laatste gasten (The Last Guests), the main character, Florrie, is raised by her aunt Lena, a hairdresser of easy virtue, adept at backhanders.

Liefde heeft geen hersens

(Atlas, 2012, 192 pagina's)

Een schijnbaar alledaagse situatie. Daarin laat Mensje van Keulen haar verhalen en romans zich bij voorkeur afspelen. Van Keulen is een ragfijne verteller met een scherp oog voor tekenende, vaak een tikje bizarre details die haar verhalen en romans een melancholieke sfeer en grote slagkracht geven. Haar personages zijn geen superhelden, maar zouden zo de spreekwoordelijke buurman of buurvrouw om de hoek kunnen zijn. In Liefde heeft geen hersens dient een licht armoedig flatgebouw als het realistische façade, waarachter zich van alles blijkt af te spelen.

Schoppenvrouw

(Atlas Contact, 2016, 136 pagina's)

Mensje van Keulen was lauded at the 2015 Constantijn Huygens award ceremony for the extraordinary technical mastery she exhibits in her work: “Every story is composed with precision and sensitivity; on the surface it may seem quite normal and everyday, but her quirky imagination always gives it an unexpected twist.” Her latest novel is no exception.

Schrijver